آرام زندگانی

آرام زندگانی محبوب آسمانی 

ای آفتاب امید، تو عشق جاودانی 

در این سرای وحشت تو تکیه گاه امنی

بر این تن شکسته باران مهربانی

بازآ

باز آ که در این جهان تو را می‌خوانم 

باز آ که تو را علاج خود می‌دانم 

در شهر من انگار کسی یافت نشد 

باز آ که در این شهر تو را جویانم 

گذر عمر

چه شتابان گذرد عمر من خسته و خواب 

بین چگونه کشد ایام، جوانی و شباب 

ای دل می‌زده و مست بپاخیز ز خواب 

که فروشی زر عمرت به مس باده ناب

طلوعی دیگر

و دگر بار سحر می‌آید

از پس این شب خوف انگیزم

که ببرده است ز من طاقت و نا

و طلوعی نو در راه است که آن

سینه این شب ظلمت زده را،

که بیافکنده خود را به مثال بختک

بر دل و جان همه مردم شهر،

بدراند باز، بدراند باز

بام دوست

چشم هایم را نگاهش آرزوست

گوش هایم در پی نجوای اوست 

من دل از کف داده و بی دل شدم

چون دلم پرمی کشد بر بام دوست